Rozwój dwuipółlatka
Na wstępie rozważań warto sięgnąć po psychologię rozwoju. Należy pamiętać, że dwuipółlatek przechodzi bardzo ważny etap wchodzenia
w świat relacji zewnętrznych. Kształtuje swoją ciekawość świata i postawę wobec niego: odwagę lub strach. Ze względu na dziecięcy egocentryzm nadal pozostaje osóbką skupioną na sobie, ale zaczyna być gotowy na
otworzenie się na otaczającą go rzeczywistość. Włącza się do zabawy
z innymi dziećmi, potrafi okazać znajomej osobie sympatię, np. tuląc się. Omawiany okres to także czas negatywizmu, przekory
i zachowań agresywnych. Dziecko na tym etapie cechuje się niezwykłą emocjonalnością, łatwo traci poczucie bezpieczeństwa, potrzebuje częstych sygnałów zainteresowania i akceptacji.
Pod względem motorycznym maluch staje się coraz sprawniejszy:
dobrze chodzi (choć może jeszcze szerzej rozstawiać nogi), biega, siada, kuca, toczy piłkę, schyla się. Rozwija się u niego również motoryka mała: uwielbia przelewanie wody, buduje małą wieżę (z sześciu–ośmiu klocków), wzrasta jego koordynacja wzrokowo-kinestetyczno-dotykowa, jest w stanie oderwać kawałek plasteliny, próbuje kolorować, wycinać, lepić. Zwiększają się jego możliwości poznawcze: dziecko nabywa umiejętności zapamiętania krótkiego wierszyka, uczy się części ciała, wskazuje proste czynności na obrazkach, łączy obrazki w pary i używa znanych sobie przedmiotów zgodnie z ich przeznaczeniem – m.in. noża, widelca, grzebienia, mydła, ręcznika. Pojawiają się pierwsze zabawy tematyczne.
Wiek między drugim a trzecim rokiem życia to bardzo ważny etap w rozwoju mowy – wzbogaca się słownictwo. Narządy artykulacyjne nie pozwalają jeszcze maluchowi na wymawianie wszystkich głosek, ale jego mowa staje się coraz wyraźniejsza i, co ważne, zrozumiała dla osób spoza najbliższego otoczenia.
