JAK POSTĘPOWAĆ, ABY DZIECKO STAWAŁO SIĘ LEPSZYM CZŁOWIEKIEM?
Ucz dziecko nazywania emocji
Mów dziecku o tym, co odczuwasz, np. „Jestem zdenerwowany(a),
bo biegasz w kółko wokół stołu”, „Oglądam wiadomości i złości mnie to, że zmieniasz program”.
Mów też o tym, co ono samo czuje: „Jest ci przykro, bo brat cię popchnął”.
Pomóż dziecku przezwyciężać strach
Nie chroń nadmiernie swojego dziecka przed nowymi sytuacjami: im częściej ćwiczy, tym lepiej uczy się precyzyjnie klasyfikować bodźce
i odróżniać wśród nich te, które nie stanowią zagrożenia.
Straszenie dziecka dla uzyskania krótkotrwałych efektów wychowawczych może wpłynąć na lękową postawę wobec świata
i zahamowanie ciekawości poznawczej.
Bądź wzorem do naśladowania
Dziecko będzie robiło to,
co ty robisz,
a nie to, o czym mówisz.
Proszę, dziękuję, przepraszam
– te cudowne słowa.
Zamiast rozkazywać – proś łagodnym tonem, jeśli popełnisz błąd – nie wstydź się do tego przyznać i przeprosić dziecko za swoje zachowanie: podziękuj mu, jeśli ci pomoże.
Słowa mają cudowną moc – za ich pomocą codziennie pielęgnuj swój związek z dzieckiem, pokazując mu, że jest dla ciebie ważne.
Ustal z dzieckiem zasady
i nalegaj, by były przestrzegane.
Jeśli dziecko je naruszy powinno ponieść konsekwencje. Pamiętaj,
że dziecko będzie zadowolone z tego,
że poświęcasz mu swoją uwagę wyjaśniając, na czym polegają zasady – osiągnęło w ten sposób zamierzony cel.
Zachęcaj dziecko do pozytywnego podchodzenia do problemów.
Pytaj: „Co dobrego się dziś wydarzyło?” – wyrabiasz w ten sposób nawyk pozytywnego myślenia.
Na popełnione przez dziecko błędy reaguj w sposób twórczy: „Popełniłeś błąd. Zastanów się, czego możesz się nauczyć z tej sytuacji?”.
Zachęcaj dziecko do niezależności.
Jak najmniej pomagaj dziecku:
tylko tyle, ile trzeba.
Unikaj podawania gotowych rozwiązań
– zachęcasz w ten sposób do myślenia.
Chwal zachowanie prawidłowe zamiast krytykować niewłaściwe.
Pochwała jest skuteczna wtedy,
gdy jej udzielasz natychmiast po tym,
gdy dziecko zachowało się w sposób pożądany.
Oceniaj postępowanie dziecka,
a nie jego osobę.
Uogólnienia w rodzaju „Ty zawsze robisz mi na złość” budzą sprzeciw
i bunt, są odbierane jako niesprawiedliwe i krzywdzące.
Po takim komunikacie motywacja dziecka, aby poprawić swoje zachowanie, spada do zera.
Po co ma się starać, skoro zawsze postępuje źle?
Nie stosuj uogólnień
Zamiast denerwujących uogólnień po prostu wskaż konkretny rodzaj zachowania, które ci przeszkadza.
Uwaga typu: „Przeszkadza mi, że kładziesz nogi na stół” jest dla dziecka dokładną informacją o tym, co ma poprawić.
